Jouw kleine meisje, wat zal je trots zijn. Ze is bijna één jaar. In mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee. In ons leven heb jij plaats gemaakt voor haar.
Deze blog heb ik in mijn hoofd al meerdere keren geschreven. Het lijkt alsof ik het schrijven nodig heb om straks optimaal te kunnen genieten van de eerste verjaardag van onze vrolijke, lieve meid. Alsof dit weer zo’n mijlpaal is, waarin het belangrijk is om het gemis en het verdriet te omarmen.
Al weken sta ik regelmatig stil bij de herinneringen aan mijn bevalling, het moment dat de kinderarts ”s nachts toezegt de volgende ochtend direct met de oncoloog van mijn moeder te overleggen, het groene licht na drie dagen voor de eerste ontmoeting van onze dochter met oma in het ziekenhuis waar oma op dat moment ligt.
De iedere dag groeiende connectie tussen oma en haar kleine meisje. Iedere knuffel, alle flesjes, zo optimaal mogelijk genieten van alle momenten samen. Het lukt me deze keer niet om een blog te schrijven zonder dat mijn eigen tranen over mijn wangen blijven rollen. Mama, oma je wordt iedere dag nog zo gemist. Maar ik houd vast aan jouw woorden. Ik raak de moed niet kwijt. De lijnen van ons leven blijven voor altijd samenkomen.
Zeg 't es! 
Lieve Esther.
Door mijn tranen heen schrijf ik deze woorden. Wat zou mama ongelooflijk trots op je zijn, wat een prachtige, ontroerende woorden heb je weer geschreven. Wij raken de moed niet kwijt, al zinkt die soms wel eens in mijn schoenen. Mama is voor altijd in ons hart en daar is zij onuitwisbaar.
LikeLike
Mooiste zinnen ooit komen samen in deze blog lief dinnetje. Kus
LikeLike
Brok in mijn keel lieve Esther! Wat kan jij het mooi verwoorden en wat een kracht komt er dan naar voren! Heel mooi, hou dit vast want je doet het super 😘
LikeGeliked door 1 persoon