Tijdens een meditatie wandeling komt het verlangen sterk naar boven om mijn persoonlijke reis als het gaat om persoonlijk leiderschap te vervolgen en dit meer zichtbaar te verbinden met mijn werk als leidinggevende. Een diep verlangen om jou te inspireren om met elkaar terug te gaan naar de essentie van ons werk in de welzijnssector en dit in een juiste balans te brengen met goede zelfzorg. De snel veranderende maatschappij met een toename van complexe vraagstukken stelt mijn inziens hoge eisen aan het persoonlijk leiderschap.
Tijdens de training Persoonlijk leiderschap en intuïtie bij centrum de Spreng in Rijsbergen heb ik kennisgemaakt met de helende kracht van zelfcompassie. Ik schreef daar eerder over in mijn persoonlijke blog over De kracht van zelfcompassie. In het kort de essentie van zelfcompassie volgens Kristin Neff: begrip voor jezelf als je het moeilijk hebt, acceptatie dat lijden onvermijdelijk deel uitmaakt van het leven, en het onder ogen zien van je eigen emoties, zonder te oordelen. Het inspirerende boek van Kristin Neff over zelfcompassie heb ik inmiddels uit. Het boek bestaat uit vijf delen. Deel vier gaat over zelfcompassie in relatie tot anderen. Ik wil in deze blog graag met jullie stilstaan bij het onderwerp compassie moeheid, specifiek voor hulpverleners.
Wanneer we een groot deel van onze energie investeren in het bieden van hulp aan anderen, kan er zoiets als compassie moeheid ontstaan. Neff (2019) beschrijft dat dit o.a. kan leiden tot een verminderd gevoel van veiligheid en een toename van cynisme. Zelfcompassie is een middel om onze emotionele batterijen op te laden. Willen we zorgen dat we niet uitgeput raken door de hulp die we anderen bieden, dan zullen we met compassie onze interne reserves moeten aanvullen. Zodat we degenen die ons nodig hebben meer te bieden hebben, en tegelijkertijd in staat zijn om aan onze eigen behoeften tegemoet te komen.
Een middel dat energie geeft die hulpverleners hard nodig hebben in deze tijd. Als ik kijk naar mijn werk als leidinggevende binnen de maatschappelijke opvang, dan ben ik dagelijks in contact met hulpverleners die zich met hart en ziel inzetten. In de specifieke context waarin dak- en thuisloosheid landelijk een groeiend probleem is. Waarbij we een toename zien van het aantal kwetsbare vrouwen en kinderen en jongeren in de opvang. We zien met elkaar teveel schrijnende situaties waarbij ik mezelf echt afvraag hoever we het gaan laten komen in een welvarend land als Nederland.
Juist hulpverleners die erg empathisch en gevoelig zijn, lopen het meeste risico om een vorm van compassie moeheid te ervaren. Mijn zorg binnen de opvang is dat dit versterkt wordt door de toename van het aantal dak- en thuislozen en het ontbreken van perspectief. De maatschappelijke opvang zit in het merendeel van de steden overvol en de doorstroom naar begeleid wonen en de uitstroom naar reguliere woonruimte stagneren om diverse redenen. Het kabinet is al meerdere malen gevraagd om meer geld voor nieuwe initiatieven binnen de opvang en de afschaffing van belemmerende wet- en regelgeving in ons land. Gevoelens van machteloosheid en cynisme bij de hulpverleners liggen hierbij op de loer. Wellicht herken je dit fenomeen ook wel in de setting waar jijzelf werkzaam bent?
Mijn focus voor dit jaar is om persoonlijk verder te groeien en om professioneel te blijven ontwikkelen. Waarbij persoonlijk leiderschap en zelfcompassie voor mij essentiële middelen zijn om gezond in het werk te blijven staan. Ik wil met aandacht en rust mijn eigen rol blijven bekijken en de rollen van een ieder ander. Waarbij mijn streven is dat we binnen onze organisatie de energie blijven voelen om terug te gaan naar de essentie van ons werk en de mens echt centraal te stellen. En het lef blijven hebben om aan te kaarten wat binnen onze (zorg) systemen echt anders kan en moet. Juist ook uit compassie voor al onze betrokken hulpverleners!
Zeg 't es! 