Het is al bijna twee maanden geleden dat ik naar de stilteretraite ben gegaan. In mijn blog https://zegtes.com/2019/12/19/het-vertrouwen-in-het-vervolg-van-mijn-reis/ heb ik eerder met jullie een verdieping gemaakt op het thema afhankelijkheid. Alleen naar een stilteretraite gaan, was voor mij de ultieme uitdaging om vanuit de stilte echt bij mezelf uit te komen en los te komen van de mening of de verwachting van de ander. Ik wil graag samen met jullie terugkijken op deze bijzondere ervaring.
De omgeving van het bezinningscentrum van de Abdij Postel in België nodigt direct uit om te vertragen en stil te zijn. Ik breng mijn koffer naar de slaapkamer en installeer mijn notitieblok met pen op het bureau. Ik zet daar ook mijn houten engel weg, een kristal en een foto van mijn gezin. Ik kijk uit op een verlichte kerktoren en een binnentuin. Ik kan langzaam de spanning voor deze nieuwe ervaring loslaten en ik merk dat ik er enorm veel zin heb!
Zaterdagochtend maken we na het ontbijt een stilte wandeling door het bos. Ik heb de behoefte aan ruimte en ga achteraan lopen. Na een tijd ervaar ik onrust, alsof ik ongeduldig word. Ik merk op dat ik afleiding zoek en vraag mezelf af of ik dit vaker doe bij onrust. Eén ding is zeker, de afleiding ontbreekt hier en ik probeer te blijven met dat wat er is. Ik vind mijn ritme en mijn benen beginnen prettig aan te voelen. Tegelijkertijd word ik mezelf meer bewust van de prachtige natuur om me heen. Aandacht te houden voor dat wat er is, zonder het direct te willen veranderen. Deze zin krijgt voor mij een diepere betekenis gedurende deze prachtige wandeling.
Een ander mooi inzicht tijdens de wandeling ervaar ik in het contact met een lieve vriendin. Zij is ook mee naar deze stilteretraite. We krijgen bij aanvang van de stilteretraite de opdracht mee om erop te letten dat je het gehele weekend zo’n 80% van de aandacht op jezelf gericht houdt en 20% op de omgeving. Ik kan je vertellen dat dit voor een waarnemer, zoals ik mezelf zie, een uitdaging op zich is. Het eerste moment dat we tijdens de stiltewandeling naast elkaar lopen, voel ik me onrustig worden. Ik voel dat ik mijn aandacht naar haar verleg en mezelf allerlei vragen stel zoals of ze wel naast me wil lopen en hoe zij de wandeling ervaart. Door de onrust neem ik letterlijk even afstand van haar. Halverwege de wandeling komen we weer naast elkaar te lopen. Nu lukt het wel om mijn aandacht meer bij mezelf te houden. Ik ervaar hierdoor haar aanwezigheid als zo ontzettend fijn en warme aanvulling.
Tijdens de stilteretraite leer ik voor het eerst om mantra’s te zingen. De eerste mantra ontroert me diep en de tranen lopen over mijn wangen. Het is heerlijk om te zingen en het zingen in een groep herinnert mij ook aan het samen zingen met mama in de kerk. Nog een ervaring die een diepe indruk op mij maakt. Mama voelt het hele weekend zo dichtbij. Het lukt om met liefde bij dit gevoel te blijven en het verdriet en het gemis overheerst niet. Ik breng zondagmiddag nog een bezoek aan de Kerk om daar een kaarsje aan te steken voor mama.
Ik ben zo dankbaar voor alle inzichten en ervaringen tijdens deze stilteretraite. Ik heb er voor jullie drie uitgelicht. De ervaring wat het betekent om echt de aandacht te houden voor dat wat er is, zonder het direct te willen of te kunnen veranderen. De diepere betekenis die vriendschap voor mij gekregen heeft. Juist door meer bij mezelf te blijven, kan de verbinding met de ander zo’n liefdevolle aanvulling zijn. En de ervaring dat het gemis en het verdriet niet hoeft te overheersen in het verlies van mama. Haar liefde voor mij blijft, ook al is ze niet meer in leven. Ze leeft juist voort in deze liefde.
Zeg 't es! 